وی افزود: در سال ۹۲ گفتمان اعتدال، یک نیاز برای کشور بود. این نیاز براساس دو معضل بوجود آمد؛ یکی گرایش های قطبی فاصله دار افراطی و تفریطی نسبت به مسائل خارجی و نیز در داخل قطبی شدن شدید جناح های سیاسی و نیاز جامعه به دیدگاهی متعادل برای حل مسائل خارجی و آرامش در داخل و همینطور تفرقه در میان ملت های منطقه و مسلمانان که خود محصول افراط گری ها و تفرقه افکنی‌های درون و بیرون از امت اسلامی بود.
ربیعی با بیان اینکه در دهه‌های گذشته، این تجربه را آموختیم که از راه افراط و تفریط نمی شود کشور را اداره کرد، اظهار کرد: دولت برآمده از ایده اعتدال به قدری به این ایده معتقد بود که رییس جمهوری در طول این مدت از مدیرانی با گرایش‌های مختلف در دولت بهره برد و از آنان دعوت به کار کرد و در تمام هشت سال گذشته کوشید که از جاده اعتدال منحرف نشود.
وی ادامه داد: در عرصه خارجی پایبندی به گفتمان اعتدال چیزی نبود جز پایبندی به منافع ملی، ایستادگی در برابر زورگویی اما تعهد به تعامل مبتنی بر احترام و منافع متقابل با جهان. واقعیت این است که اعتدال، ضرورت و نیازی تمام نشدنی است.موفقیت های دولت به خوبی دیده نشد
دستیار ارتباطات اجتماعی رییس جمهوری اضافه کرد: دولت اعتدالی با تدبیر و امید، در دوره هشت سال فعالیت خود، بسیاری از اقدامات را سامان داد؛ و هرچند که به علت موانع داخلی و خارجی نتوانست در برخی موارد موفق شود.
ربیعی افزود: دولت در این هشت سال، آثار قابل توجه و به یاد ماندنی در تاریخ ایران بر جای گذاشت و ثبت کرد. البته دولت ناکامی‌هایی هم داشت که بخشی از این ناکامی‌ها به علت نارسایی‌های طبیعی بود که در هر دولتی و هر قوه ای می‌تواند وجود داشته باشد، و بخش عمده دیگر، ناشی از موانعی بود که به دولت تحمیل شد.البته موضوعاتی که هم که در آنها به موفقیت دست یافت نیز معمولا با بی مهری جناح های سیاسی مخالف دیده و شنیده نشد.
سخنگوی دولت تصریح کرد: قضاوت در مورد دولت‌های یازدهم و دوازدهم، بدون دیدن «عوامل خارجی و موانع داخلی» و ارزیابی عملکردش، بدون تقسیم این مدت به دو دوره زمانی را تبیینی غیر منصفانه و نادرست دانست و گفت: دولت با این تحلیل که کشور نیازمند توسعه است، و در سایه پیشرفت و توسعه و بزرگ شدن اقتصاد امکان تحرک های اجتماعی فراهم می شود. بر این اساس برنامه‌های خود را در سایه سه جهت رشد و توسعه، گسترش عدالت و فقرزدایی در نظر گرفت.
