سراسر بافت قدیم شهر کرمان میزبان اماکن و آثار باستانی متعددی از دوره های مختلف تاریخی است که هرکدام حاصل هنر، ذوق و زحمات نیاکان ماست و در گذر روزگار شاهد حوادث و رخدادهای مختلف بوده اند؛ امروز نیز هویت فرهنگی و میراثی کرمان و مردمانش را شکل می دهند.
به گزارش دل عالم به نقل از ایرنا، شهر کرمان به لحاظ قرار گرفتن بر سر راه ابریشم و مسیر تجارت شرق و هندوستان همواره رونق زیادی داشته و دارد و در مقاطعی از تاریخ نیز پایتخت حکومت ها بوده؛ به همین علت این شهر اغلب مورد تاخت و تاز و حمله اشرار و بیگانگان قرار می گرفته که ساخت قلعه ها و دژها برای در امان ماندن مردم از هجوم دشمنان رونق داشته است.
قلعه دختر و قلعه اردشیر که کاملا از خاک ساخته شده اند، در کنار یکدیگر قرار دارند و بناهایی هستند که باوجود حداقل سه هزار سال دیرینگی، همچنان باقی مانده‌اند و حیف و هزاران حیف که باوجود ثبت ملی بودن، سال هاست رها شده اند و گوشه گوشه آنها زخم تخریب و بی توجهی مردم و مسئولان بر تن دارند.
ماجرای رهاماندگی و تخریب این بنا درحالی است که پنج سال پیش مسئولان در مراسمی رسمی جمع شدند و شروع مرمت آن را اعلام کردند اما موضوع باز رها ماند و همچنان متولیان می گویند که برای مرمت آن اعتبار ندارند.
قلعه دختر کرمان قلعه ای باستانی است که در کنار قلعه اردشیر روی صخره سنگی بر فراز تپه‌های مرتفع شرقی شهر کرمان قرار گرفته؛ صخره‌ای که قلعه بر فرازش ساخته شده و حدود ۴۰۰ متر بلندی دارد. سطح بام آن بیش از ۲۰ هکتار و مصالح به کار رفته در این ساخت قلعه تنها خشت خام و گل رس است که در تاریخ اول فروردین ۱۳۴۵ خورشیدی با شماره ثبت ۵۲۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
در طول تاریخ قلعه دختر به نام های متفاوت دیگری نیز مانند قلعه کهنه، گواشیر یا آتشکده آناهیتا (ناهید) مشهور بوده است و افسانه‌ای در باب قلعه دختر کرمان وجود دارد که می گوید دختری بر این قلعه فرمانروایی داشته که با در دست داشتن طلسمی آن را ناگشودنی ساخته بود.
ساخت این قلعه بنا به منابع تاریخی به زمان مادها (سده‌های میانی هزاره یکم پیش از میلاد) بر می گردد و در مقاطع تاریخی متفاوت پناهگاه ساکنان کرمان بوده و احتمالا وجه تسمیه نام دختر برای این قلعه حکایت از دست نیافتی بودن، گشوده نشدن و بکر بودن آن است.
البته در شهر کرمان ۲ قلعه به نام قلعه دختر وجود دارد که غیر از این قلعه دختر در کنار قلعه اردشیر که داخل شهر هست، دیگری در ۱۰ کیلومتری شمال شهر و در مسیر جاده ای که به زرند و سپس خراسان می رود قرار دارد و از سنگ ساخته شده است. آنطور که کارشناسان تاریخ می گویند در قلعه دختر دوم به محض مشاهده هجوم لشکر دشمن، آتشی روشن می کردند تا ماموران در قلعه دختر و اردشیر در شهر کرمان، آن را ببینند و آمادگی برای مقابله با دشمن را اطلاع رسانی کنند.
در نمای دور از قلعه دختر ناهمگونی بافت پیرامونی آزار دهنده است و بر بالای این بنای باستانی چند هزار ساله دکل آنتنی بلند در کنار منبع سنگ و سیمانی آب به چشم می خورد که چهار دهه قبل برای دریافت و پخش امواج بنا شده و چنین جانمایی این دکل بر روی میراث کهن خود جای تعجب دارد.
هر چند پیرامون قلعه در سال های اخیر کمی ساماندهی و فضای سبز ایجاد شده، اما قسمت هایی از آن به دلیل همجواری با بافت مسکونی رو به تخریب رفته و تقریبا حد و مرزی برای جدایی این میراث تاریخی با پیرامونش نمی توان متصور شد.
مسیر بالا رفتن به قلعه سخت است؛ اگرچه در برخی از قسمت های قلعه حتی با موتورسیکلت بر روی آن رفته اند و آن را نیز تخریب کرده اند اما از بنای باابهت قلعه امروز تنها دیوارهای فروخته و طاق های فرسوده ای برجا مانده که بدجوری توی چشم می زند؛ باید گریست اما قلعه این روزها که نه، از خیلی وقت پیش مامن حیوانات ولگرد و نیز معتادان شده است.
هیاهوی ساکنان اطراف قلعه در زندگی روزمره تنها صدایی است که در میان خرابه های رو به زوال قلعه به گوش می رسد و وقتی به اطراف قلعه می روی بغضی سنگین گلویت را با دو پرسش مهم می فشارد؛ نخست: یک اثر باستانی چندهزارساله چرا باید چنین وضعیتی داشته باشد و دوم اینکه چرا طی همه سال های گذشته وضعیت این قلعه باوجود اینکه بارها رسانه ها نوشته اند و فریاد کرده اند، بهتر که نشده، همینطور رها مانده و بدتر هم شده است؟
قسمتی از ورودی قلعه با سنگفرش و سنگ مرمت شده و پلکانی بازدید کنندگان را به قلعه رهنمون می کند اما در ادامه نیمه تمام ماندن کار مرمت واضح دیده می شود و قصه بازسازی قلعه دختر به انتها می رسد.
