معاون توسعه مدیریت و منابع انسانی مرکز تحقیقات استان کرمان و محقق بخش حفاظت خاک و آبخیزداری گفت: خوشبختانه اقدامات مقابله با بیابان زایی توسط همکاری دستگاه های مسئول، تشکل ها و مردم در حال انجام است که بعنوان نمونه می توان از پروژه های موفق ادارات کل منابع طبیعی و آبخیزداری شمال و جنوب استان نهالکاری بیابان و ایجاد جنگل های دستکاشت بیابانی، مالچ پاشی توام با نهالکاری، مدیریت رواناب ها،ایجاد بادشکن بیولوژیک اطراف مزارع، تخصیص و توزیع نهال رایگان بین مردم و پروژه های آبخیرداری و آبخوان داری.... اشاره کرد اما با توجه به وسعت و تنوع رخساره های مناطق بیابانی در این استان نیازمند توجه جدی است.
به گزارش دل عالم به نقل از روابط‌عمومی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمان؛ افشین سلاجقه به مناسبت روز جهانی مقابله با بیابان زایی در گفتگو با روابط‌عمومی مرکز گفت: بیابان‌زایی به عنوان فرآیند تخریب زمین‌های حاصلخیز و ظهور بیابان در جایی که قبلا بیابان نبوده است، یکی از بحران‌های خاموش اما ویرانگر عصر حاضراست که اختصاص روز جهانی به آن (۱۷ ژوئن) ضرورتی حیاتی برای جلب توجه جهانیان به پیامدهای چندبعدی آن دارد.
وی افزود: این پدیده سالانه موجب نابودی میلیون ها هکتار زمین می‌شود و امنیت غذایی انسان ها را تهدید می‌کند؛ چرا که زمین‌های کشاورزی جهان در معرض تخریب قرار دارند . از سوی دیگر، بیابان‌زایی بحران آب را تشدید می‌کند. خاک‌های فرسوده توان نفوذ آب به سفره‌های زیرزمینی را از دست می‌دهند و چرخه معیوبی با خشکسالی ایجاد می‌کنند.
معاون مرکز تحقیقات استان کرمان خاطر نشان کرد: پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰، خشکسالی زندگی ۷۵٪ جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار دهد. کشور ایران با حدود 32 میلیون هکتار بیابان و 13.5 میلیون هکتار کانون بحرانی فرسایش بادی و تولید ریزگرد و استان کرمان با حدود 3.5 میلیون هکتار اراضی بیابانی،تخریب شده و تحت تاثیر پدیده های بیابانی و فرسایش بادی اهمیت زیادی برای انجام امورات مقابله با بیابان‌زایی دارد. عوامل انسانی نظیر برداشت بی‌رویه آب‌های زیرزمینی، چرای مفرط دام و کشاورزی ناپایدار همراه با خشکسالی‌های شدید و تغییرات اقلیمی، روند بیابان‌زایی را تشدید کرده‌اند. پیامدهای آن شامل فرسایش شدید خاک، کاهش حاصلخیزی زمین‌ها، پیشروی ماسه‌های روان (تهدید شهرها و زیرساخت‌ها)، کاهش تنوع زیستی و تشدید گردوغبار است که امنیت غذایی و معیشت جوامع را به خطر می‌اندازد.
افشین سلاجقه بیان کرد: برنامه های مقابله با بیابان زایی نه تنها مقابله با ماسه های های روان؛ بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای پایدار است که امنیت غذایی، ثبات اجتماعی و تعادل اکوسیستم‌های استان را تضمین می‌کند.
وی افزود: استان کرمان،به‌عنوان یکی از کم‌بارش‌ترین و خشک‌ترین مناطق ایران، در معرض بیابان‌زایی شدید قرار دارد. کاهش نگران‌کننده سطح آب‌های زیرزمینی همراه با فرونشست آبخوان، فرسایش بادی و صعود ریزگردها، وضعیت را بحرانی کرده است. طوفان‌های گردوغبار به‌ویژه در شرق و جنوب استان (نظیر مناطق حاشیه دشت لوت و جازموریان) زندگی و کشاورزی را مختل می‌کند. اگرچه پروژه‌هایی مانند تثبیت ماسه های روان و احیا مراتع در جریان است، اما کمبود منابع آبی، فشار بر مراتع و تغییر الگوهای اقلیمی، تلاش‌ها برای مهار بیابان‌زایی در این استان را با دشواری‌های اساسی مواجه ساخته است.
سلاجقه اظهارکرد: وجود تنوعی از رخساره های مناطق بیابانی در پهناور ترین استان کشور شامل دشت های لخت و فاقد پوشش گیاهی و تپه ها و پهنه های ماسه ای، اراضی کویری و اراضی زراعی که در فصل بادهای فرساینده فاقد پوشش نباتی هستند و همچنین بستر خشکه رودها و تالاب جازموریان که از مهمترین کانون های بحران و صعود ریزگردها می باشند ضرورت اقدامات مقابله با بیابان زایی را دوچندان کرده است.
🔹معاون مرکز تحقیقات استان کرمان و محقق بخش حفاظت خاک و آبخیزداری تصریح کرد: برای مقابله با بیابان و همزیستی هوشمندانه با آن ، احیای اکوسیستم‌ها با کشت‌های سازگار، مدیریت آب با فناوری‌های نوین، و تبدیل تهدید به فرصت از طریق اکوتوریسم پایدار و معیشت‌های سبز برخی از پیشنهادات است. موفقیت در این زمینه در گرو اتحاد "دولت-مردم-دانش" است. کرمانِ امروز، با تدبیر جمعی، فردا می‌تواند به الگویی برای تاب‌آوری در خشکی تبدیل شود. همانگونه که اجداد ما از قدیم با ابداع روشهایی مانند فن قنات، آب بندها، بندسارها، خوشاب ها و هوتک ها و بادشکن ها با خشکی و کمبود آب مقابله کرده اند.
