امروز دل‌ها هوای سامرا کرده، اما نگاه‌ها گویی به سمت طوس پر می‌کشد. در سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع)، آقا و مولای غریب سامرا، عطر حرم رضوی در جانمان می‌پیچد و یاد مظلومیت آن امام همام را با یاد غربت و تنهایی رضا (ع) در هم می‌آمیزد. چه غریبانه، هم پدر غریب بود و هم پسر.
آسمان سامرا امروز ابری است، ابری به رنگ غم. باران اشک بر گونه‌های تاریخ می‌بارد و قلب‌ها در سوگ امام یازدهم، حسن عسکری (ع)، جریحه‌دار است. اما در این میان، عطر حرم یار، عطر ضامن آهو، امام رضا (ع)، چون نسیمی روح‌نواز، دل‌های غمگین ما را تسلی می‌بخشد.
یاد امام حسن عسکری (ع) افتادم، آن امامی که قریبِ در غُربت بود.
چقدر شبیه است این غربت به غربت امام رضا (ع) در سرزمین طوس. هر دو، غریبانه، بار امامت را به دوش کشیدند و در راه هدایت خلق، جز صبوری و استقامت نیافتند.
امروز، هر زائری که به شوق زیارت آقا امام رضا (ع) راهی مشهد می‌شود، گویی قدم در راهی می‌گذارد که از سامرا آغاز شده است. گویی عطر زعفران حرم رضوی، با بوی خاک کربلا و سامرا در هم آمیخته است.
در رواق‌های حرم رضوی، جایی که عطر گلاب و اسپند پیچیده، دل را به سامرا می‌بریم. سلام می‌دهیم به امام عسکری (ع)، آنکه چراغ هدایت امت بود و جانش در راه امامت فدا شد. سلام می‌دهیم به او که در میان تهمت‌ها و کینه‌ها، چون نگینی درخشید و راه را برای ظهور حضرت مهدی (عج) هموار ساخت.
امروز، زائران حرم رضوی، با زمزمه یا رضا (ع)، یاد امام عسکری (ع) را نیز در دل زنده می‌کنند. گویا از پنجره فولاد، نگاهی به سامرا می‌اندازند و در دل، ندای “السلام علیک یا ولی الله” را به سوی آن امام غریب سر می‌دهند.
