گفته می‌شود از وقتی فکر تاسیس دانشگاه در کرمان به ذهن زنده‌یاد مهندس افضلی‌پور رسید، بیشترین دغدغه‌ی او این بود که ساختمان‌های دانشگاه از نظر معماری واجد ارزش‌های یگانه‌ای باشند و کسی این بنا را بسازد که یک ریال از پول را هدر ندهد.
به گزارش دل عالم به نقل از فردای کرمان، او با بررسی زیاد که داستانش مفصل است سرانجام با مهندس محسن میرحیدر و مهندس یوسف شریعت‌زاده آشنا می‌شود و کار را به شرکت پیر راز می‌سپارد. دو معمار طراز اول کشور که طراحی بناهای مهمی در سطح ملی را در کارنامه دارند.
در آبان‌ماه سال نود و سه که انجمن دوستداران دانشگاه کرمان با برگزاری همایش تصمیم گرفت از مهندس میرحیدر و پنج تن دیگر از خدمت‌گذاران به دانشگاه تقدیر کند ایشان چون بیمار بود نتوانست به مراسم بیاید. ویژه‌نامه‌ی این همایش را من با کمک همکارانم در نشریه استقامت منتشر کردیم. و این شانس را داشتیم تا با او مصاحبه کنیم. فرازی از سخن او را به یادگار می‌آورم تا نشان دهم که او یک فرد و معمار معمولی نبود. حرف‌ها و رفتار او مثل کارنامه‌اش بزرگ بود. وقتی خبرنگار استقامت از او می‌پرسد آیا از زمان تاسیس دانشگاه کرمان تاکنون از شما تجلیل به عمل آمده است؟ پاسخ می‌دهد: «انتظار تجلیل هم نداشتیم. ما در واقع از انجام این کار، فوق‌العاده خوشحال بودیم و این بزرگترین تمجید و تقدیر است. برای این‌که اولا واقعا یک کار خوب انجام شده است و بعد نیت افضلی‌پور همه‌ی ما را تحت تاثیر قرار داد ... مسئولان بدانند این کار برای آینده‌ی ایران بوده است و آقای افضلی‌پور از آن‌جمله آدم‌هایی بود که فکر می‌کرد مهم‌ترین کمک به ایران از راه تعلیم و تربیت و علم است و معتقد بود مهم‌ترین مشکل ما بی‌سوادی است و برای همین، دار و ندارش را برای این کار گذاشت».
به گمان من، کرمان فرصت پیدا نکرد نسبت به حق بزرگ مهندس میرحیدر بر کرمان، به درستی ادای دین کند. بنابراین ای‌کاش نهاد شورای شهر که دست‌اش برای کار باز است و در توان او نیز هست، به پاس خدمات او با نام‌گذاری یکی از معابر شهر، یاد و نام او را گرامی بدارد. از من گفتن بود، این دین به گردن ما محفوظ است.
